To jakiś dziwny sen, a może to nie sen…
Weszłam w czyjąś śmierć, w ten proces chemiczno-fizyczny.
Na tym poziomie to rozpad, dezintegracja. Odczucie nieodwracalności i samotności.

Mienił się, roziskrzał i tumanił kolorami
Rzeczywiste obrazy porozrywała mgła
Nic nie pasowało do niczego

To była rozległa łąka pełna kwiatów i traw.
Ruszyła przed siebie.
Nie mogła napatrzeć się na mieniące się w słońcu kwiaty.

OKNO: Ramy zawieszone w ciemności.
Nadeszła noc a z nią rozsypane w przestrzeni osiedle z gasnącymi światłami i rozkołysanymi drzewami od nasilającego się wiatru.

Jak mam opisać proces, który przebiega w większości poza granicą świadomości?

Drogi Boże!     Wędruję po lesie i nie mogę napatrzeć się i nasłuchać czym żyje las. Stałam nad stawami a żabi koncert zagłuszał nawet świergot ptasi. Jest wspaniale. Twój świat jest piękny. Gorzej wychodzi nam życie.

Drogi Boże!  Siedziałam w gronie ludzi i słuchałam rozmowy, czasami włączałam się do niej. Rozmowa była niby zwyczajna ale z pozoru. Sięgała bowiem głębi filozoficznej by za chwilę zaatakować banałem.

Była to świetlista przestrzeń z licznymi drzwiami.

Każde z nich otwierały inną drogę.

Zobaczyła własne marzenia, przestrzeń i rytm płynącej krwi.

No jak to​? Teraz?

Szła po szczytach gór. Jednak okazywało się, że ponad nią pojawiają się kolejne.

Te którymi szła, były wystarczająco wysokie.

Stał zdumiony.

Miał poczucie, jakby coś utracił, bo przez chwilę musnęły go skrzydła anioła i pozostawiły smugę światła.

To była ogromna przestrzeń z intensywnymi barwami.

Przeważała jednak świetlista czerwień a w niej duża falująca chusta.